MP3

Drodzy Rodzice!

W minionym tygodniu rozmawialiśmy z dziećmi o bardzo ważnej emocji, dobrze wszystkim znanej – strachu. Strach alarmuje człowieka o tym, że dzieje się coś niebezpiecznego. Nie zawsze jednak będzie to realne ryzyko. Dziecięca wyobraźnia łączy elementy stanowiące wspomnienia oraz urywki bajek lub zasłyszanych zdarzeń i tworzy z nich historie mogące wywoływać strach. To, co wydaje się nieracjonalne w rozumowaniu osoby dorosłej, bywa całkiem prawdopodobne dla dziecka. Przy tej okazji dzieci wysłuchały opowiadania W. Kosteckiej „Co mieszka pod łóżkiem?”. Skłoniło to przedszkolaki do refleksji, że należy rozmawiać z bliskimi o swoich trudnościach i niepokojach. Dzieci wykonały również pracę plastyczną „Stworki – potworki” - wykorzystały kartki, farby, ale tym razem nie malowały, ale wyciskały farbę bezpośrednio na kartkę. Po jej złożeniu i „wymasowaniu” pojawiały się stworki. Przykleiły im własnoręcznie wycięte i pomalowane oczy, dokleiły fasolowe zęby i gotowe. Nauczyły się piosenki, której z początku można było się wystraszyć, ale „strachem” okazał się tańczący wietrzyk. Dzieci uczestniczyły też w wielu zaaranżowanych zajęciach pozwalających rozpoznać i nazwać różne emocje z użyciem ilustracji, emotek, kostki edukacyjnej i pacynek, które mają różne miny. Duże wrażenie zrobił na dzieciach eksperyment „Buzujące emocje”. Z pomocą wody, oleju i tabletek musujących umieszczonych w słoiku i połączonych ze sobą, dzieci mogły zaobserwować i wyobrazić sobie co dzieje się w ich ciele kiedy ogarnia ich złość, strach, smutek, lęk, ale także radość czy miłość. Dzięki temu doświadczeniu dzieci zrozumiały, że emocje potrafią na nie bardzo silnie oddziaływać, ale potrzeba chwili na ich opanowanie i wszystko wraca do normy. 

Zajęcia w minionym tygodniu pomogły przedszkolakom oswajać emocje, uczucia i przekonać się, że strach jest bardzo ważny na co dzień, ale czasami w połączeniu z wyobraźnią płata nam figle i wyolbrzymia nasze odczucia, nie od dziś przecież wiadomo, że „Strach ma wielkie oczy”. Będziemy ćwiczyć rozróżnienie prawdziwego zagrożenia od sytuacji, w której nic nam nie grozi. To ważne, by zrozumieć i umieć nazwać to, co czujemy.